Romeinse zilveren herenring met rode gem.

Copy romeinse herenring Periode: 2e eeuws A.D.
Materiaal: Zilver - Grazend paard in Nicolasteen gegraveerd

ZILVEREN ROMEINSE RING MET RODE GEM IS AFKOMSTIG WAARSCHIJNLIJK
VAN 'N BELANGRIJK PERSOON IN DE ROMEINSE WERELD IN DE GEM STAAT 'N GRAZEND PAARD.
'T DRAGEN VAN ZILVEREN RINGEN WAS N VOORRECHT VAN DE ADELELIJKEN.

Een korte geschiedenis.

De oude Egyptenaren, een paar duizend jaar voor het begin van de jaartelling, maakten ringen van hennep, riet en andere planten die aan de oevers van de Nijl groeiden. De cirkel die zo'n ring vormde, zonder begin en zonder einde, werd uitgelegd als een symbool van eeuwigheid. Het is daarom makkelijk te begrijpen dat zo'n ring uitgroeide tot het symbool van liefde en een belofte van trouw. Dit werd door de Grieken en Romeinen overgenomen. De Romeinen geloofden dat er van de vierde vinger van de linkerhand een ader rechtstreeks naar het hart liep, de "Vena Amoris". Hierboven een afbeelding van een bronzen Romeinse trouwring.

Een belofte.

Rond 1700 gaf de man aan zijn toekomstige vrouw een ring. Die ring diende als onderpand, voor het geval hij zijn huwelijksvoornemen zou intrekken. Soms gaf men in plaats van een ring een penning. Die penning had dezelfde functie als de ring. Destijds kon de vrouw gerust de ring afdoen of aflaten. Pas in de loop van de twintigste eeuw werd het gebruikelijk dat een getrouwd stel een trouwring droeg. Voor die tijd was de trouwring wel bekend, maar werd hij alleen door de meer vermogende vrouwen gedragen. Mannen droegen überhaupt geen ring. Als zij bij het huwelijk al iets kregen, dan was het bijvoorbeeld een sigarenpijp of een horlogeketting. Bovendien bleef de ring meestal in de kast liggen. Alleen op hoogtijdagen had men een ring om.

Katholiek - Protestant.

Geleidelijk aan nam de katholieke kerk een centrale positie in bij de huwelijksvoltrekking. De ring werd daarbij opgenomen in de huwelijksplechtigheid. In protestantse huwelijksvoltrekkingen werd de trouwring pas in 1930 onderdeel van de ceremonie. Protestanten dragen de verlovingsring meestal aan de linker ringvinger en de trouwring aan de rechter. Bij katholieken is het precies omgekeerd. Rechts een afbeelding van een Victoriaanse trouwring.

Jubilea.

De bekendste huwelijksjubilea zijn genoemd naar metalen die steeds kostbaarder worden: 6¼ jaar is de blikken bruiloft, 12½ jaar is het koperen huwelijksfeest, 25 jaar is een zilveren huwelijk en 50 jaar getrouwd is het gouden huwelijksfeest.
De andere huwelijksjubilea zijn genoemd naar:

De ring als symbool voor het oneindige.

'T IS DUS VAN OUDSHER AL 'N GEBRUIK 'N RING SCHENKEN VOOR TAL VAN ........
Het is meestal de eerste handeling na het geven van het jawoord: het omdoen van de trouwringen. De trouwring was al bekend bij de Romeinen en speelt ook nu nog een belangrijke rol tijdens de huwelijksvoltrekking. Er zijn geen vaste regels over wie de ringen bij zich houdt, dit kan de ceremoniemeester doen, de bruidsjonker of de bruidegom zelf. Ook mag het paar zelf bepalen wanneer de ringen aan elkaars vinger geschoven worden, maar meestal gebeurd dit nadat het paar elkaar het jawoord heeft gegeven. Als je in de kerk trouwt, worden hier pas de ringen omgedaan nadat ze gezegend zijn.

Als je al verloofd ben kun je de verlovingsring gebruiken als trouwring. Het is dan gebruikelijk om de trouwdatum in de ring te laten graveren. Een verlovingsring draag je aan je linker ringvinger. Zodra de verlovingsring een trouwring wordt, verhuist deze naar de rechterhand. Bij de katholieken is dit precies andersom. Zij dragen de trouwring aan hun linker ringvinger.

Een echte trouwring wordt gegoten zodat er geen naad in de ring komt. De echte ronde vorm die zo ontstaat, is het symbool voor het oneindige. Net zoals het huwelijk oneindig zou moeten zijn.

Er bestaat ook een oudere symboliek rond de ring, die nogal wat negatiever klinkt. De trouwring werd in de oudheid gezien als schakel in een keten. En wel de keten die de man gebruikte om zijn gekochte vrouw mee te nemen.

Trouwen met een gordijnring

Het is niet altijd zo geweest dat zowel de man als de vrouw een ring droeg. In de Romeinse tijd gaf de man een ring aan zijn aanstaande vrouw als teken dat hij met haar zou gaan trouwen. De vrouw hoefde hem geen ring of ander geschenk terug te geven. Zo is het lange tijd gegaan. Het accepteren van de ring betekende meteen het accepteren van het huwelijksaanzoek.

De vrouw was niet verplicht de ring te dragen, maar als ze dit deed, gaf het haar een bepaalde status. Iedereen kon zo zien dat de vrouw getrouwd was. Het sieraad wordt al eeuwenlang om de vierde vinger van de hand gedragen, de ringvinger. Men dacht vroeger dat door deze vinger een ader liep die rechtstreeks in verbinding stond met het hart.

Pas aan het einde van de negentiende eeuw gingen ook mannen een trouwring dragen. Deze ring was niet altijd van goud of zilver gemaakt. Bij arme families werden zelfs gordijnringen of zelfgemaakte ringen van allerlei soorten materialen gebruikt om elkaars liefde te bewijzen.

Hoewel de ring nog altijd door veel echtparen gedragen wordt, komen er de laatste tijd steeds meer varianten tevoorschijn. Andere sieraden zoals bijvoorbeeld oorbellen worden gedragen. Maar ook tatoeages en piercings zijn een erg populair alternatief.

 Terug